Sabo 5 setenbre 2015
Carissima S. e blog, on cò ve scrivo sti pensieri ca me xé vegnù stanote:
Sìori
e sìore, se on dì a me lesarì spero ca ve devertarì co sti me pensieri ca i
vorìa somejarghe a poesia.
Al dì de on cò el continuo martelare dei ‘mass
media’, cossì i vien ciamà on cò: jornali, TV e smartphone, i né fa tanta consusion so i nostri sarveli, ca no riussimo pì a capire gnente.
Tuto sto continuo bordelo so a nostra testa,
n’ol fa altro ca abituarne a contentarse e a tore quelo ca vien. A scomissio co a storia ca ga scrito on
grando scritore e fiosofo e ca se ciama Olivier Clerc… el quae ne ga assà
scrito quanto ca poe essare pericooso parlare e parlare senpre de e stesse
robe, ca ‘desso nialtri co a vecessa, a continuemo a dire senpre quee. E iù o
ga fato cò a storiella de a rana ca no a saveva de essare cosinà:
in te ‘na pignata de aqua freda, ‘na picola
rana a noa tranquia. On fogheto xé inpissà soto a pignata. L’aqua deventa
caldina e a rana no la se incorse ca a sta ben co sto caldin e a continua a noàre.
L’aqua pian pianeo a diventa senpre pì calda, ca a éa ghe fa on poco de
fastidio, ma no a se spaventa. L’aqua boje e a rana se ajita, ma la xé deventà
cossì deboe, ca a resta à sensa far gnente. Fin ca l’aqua a xé cossì boente ca a
rana finisse par essare cota. Se invesse a rana a fusse sta messa in te a
pignata cò l’ aqua manco boente, cò on
colpo de sate a sarìa saltà fora subito da a pignata.
Sta storiea ne dise ca i cambiamenti i vien cossì in pressa ca no
se sé ne incorse e sensa fadiga se sé contenta. Xé queo ca ne capita al dì de on cò, parché da
on pochi de ani a semo drìo ‘ndare a ramengo e non se incorsemo parché semo sà sta bituà. Par questo quando xé ora de ‘ndare a votare,
a no ghe ‘ndemo gnanca, parché disemo ca tanto xé o stesso. A semo deventà dei
veri cojo…No se incorsemo ca ne xé sta tolte a libertà, a dignità e no se
salva gnanca a Natura, ca in nome del progresso e de a
siensa a ghe femo ogni dì senpre pì mae. Semo deventà dei pori diavoi sensa
incorsarse e sensa essare boni de defendarse. A semo rivà al punto de
contentarse….e come ca se diséa calche sentenaro de ani fa: ‘xé
mejo on ovo on cò ca ‘na gaina doman’, e on tanto… a a ciapemo senpre nel
bussooto-
Meditè
zente… meditè.
Nessun commento:
Posta un commento