sabato 5 settembre 2015

pensieri


 Sabo 5 setenbre 2015  
 
Carissima S. e blog, on cò ve scrivo sti pensieri ca me xé vegnù stanote:
 
    Sìori e sìore, se on dì a me lesarì spero ca ve devertarì co sti me pensieri ca i vorìa somejarghe a poesia.

 

   Al dì de on cò el continuo martelare dei ‘mass media’, cossì i vien ciamà on cò: jornali, TV e smartphone,  i né fa tanta consusion so i nostri sarveli,  ca no  riussimo pì a capire gnente.

   Tuto sto continuo bordelo so a nostra testa, n’ol fa altro ca abituarne a contentarse e a tore quelo ca vien.  A scomissio co a storia ca ga scrito on grando scritore e fiosofo e ca se ciama Olivier Clerc… el quae ne ga assà scrito quanto ca poe essare pericooso parlare e parlare senpre de e stesse robe, ca ‘desso nialtri co a vecessa, a continuemo a dire senpre quee. E iù o ga fato cò a storiella de a rana ca no a saveva de essare cosinà:

   in te ‘na pignata de aqua freda, ‘na picola rana a noa tranquia. On fogheto xé inpissà soto a pignata. L’aqua deventa caldina e a rana no la se incorse ca a sta ben co sto caldin e a continua a noàre. L’aqua pian pianeo a diventa senpre pì calda, ca a éa ghe fa on poco de fastidio, ma no a se spaventa. L’aqua boje e a rana se ajita, ma la xé deventà cossì deboe, ca a resta à sensa far gnente. Fin ca l’aqua a xé cossì boente ca a rana finisse par essare cota. Se invesse a rana a fusse sta messa in te a pignata  cò l’ aqua manco boente, cò on colpo de sate a sarìa saltà fora subito da a pignata.

   Sta storiea ne dise  ca i cambiamenti i vien cossì in pressa ca no se sé ne incorse e sensa fadiga se sé contenta. Xé  queo ca ne capita al dì de on cò, parché da on pochi de ani a semo drìo ‘ndare a ramengo e  non se incorsemo parché semo sà sta bituà.  Par questo quando xé ora de ‘ndare a votare, a no ghe ‘ndemo gnanca, parché disemo ca tanto xé o stesso. A semo deventà dei veri cojo…No se incorsemo ca ne xé sta tolte a libertà, a dignità e no se salva  gnanca  a Natura, ca in nome del progresso e de a siensa a ghe femo ogni dì senpre pì mae. Semo deventà dei pori diavoi sensa incorsarse e sensa essare boni de defendarse. A semo rivà al punto de contentarse….e  come  ca se diséa calche sentenaro de ani fa: ‘xé mejo on ovo on cò ca ‘na gaina doman’, e on tanto… a a ciapemo senpre nel bussooto-

 

Meditè zente… meditè.

 
Bona jornada!
 

 

 

 

 

Nessun commento:

Posta un commento